Lees Michaël's persoonlijk ervaring over het bouwproces:

Het bouwproces verliep heel spontaan en adaptief, waarbij we met de beschikbare materialen omgingen terwijl we probeerden het warme weer en de drukte om ons heen te negeren. We hergebruikten het grootste deel van het sloophout van de vorige speeltuin, zagen het tot waar het kon passen en schuurden het om splinters in de kleine handjes van de kinderen te voorkomen. Faraz, de Afghaanse timmerman, dacht heel goed na over de hoogte van de trap in de boomhut, die tussen de massieve takken slingerde. En zo werd elk detail fijn afgestemd op de menselijke maat van een zesjarig kind. Op andere momenten moesten we improviseren met het beperkte aanbod aan materialen dat we ter plaatse konden kopen, aangezien het eiland vrij klein is. De glijbaan is bijvoorbeeld gemaakt door houten planken te lijmen en vorm te geven en een plaat roestvrij staal te buigen. De zachte touwen van de brug waren oorspronkelijk bedoeld voor zeilboten en de thematische boeien zijn geverfde banden die we langs de weg vonden. We hebben het hout afgewerkt met een natuurlijke uitstraling, waardoor er wat ruimte overblijft voor de kunstenaars om kleine muurschilderingen te schilderen. 

En toen was het dan eindelijk de dag van de opening. Hoewel ik me elke dag voorstelde hoe de bouwwerken zouden worden gebruikt, bereidde het me niet voor op het tafereel dat zich zou ontvouwen. Ten eerste aarzelden de kinderen om binnen te komen, betoverd door het hek, sommigen van hen hadden nog nooit in hun leven een speeltuin gezien. Maar nadat duidelijk werd dat het speciaal voor hen was gebouwd, was er weinig aanmoediging nodig om overal uit te barsten. De kleinste leek verrukt om in het huis te spelen, intuïtief het gebruik van de kleine keuken te begrijpen; sommige anderen waren meer artistiek georiënteerd en tekenden met het krijt op de schoolbordhekken. De wildste kinderen beleefden hun avontuur door in de boomhut te klimmen, de glijbaan te nemen en vervolgens naar het grotere houten bouwwerk te vliegen. Ik voelde me soms gestrest, omdat de kinderen allerlei manieren van ophangen en klimmen ontdekten die ik niet had voorzien. Enkele meer gereserveerde kinderen vonden hun plaats in de schaduw langs de knikkerbaan (knikkers, de kleine glazen bollen), die met elk gebruik konden worden aangepast. Het totale tafereel voelde als één vrolijke chaos, een onbegrijpelijke levendigheid. Van maandenlang totale controle over het ontwerp tot helemaal niets meer te zeggen wanneer het in gebruik werd genomen; een schokkende, mooie en dankbare ervaring. Het was deze ervaring die me de unieke kracht van architectonisch ontwerp leerde, een herinnering die ik diep in mezelf koester, en niets dat dat kan wegnemen.